Nee, wondroos is niet leuk, maar het levert wel een nieuwe kikker voor mijn verzameling op!De naam is Roos. WondRoos.
Dit is het verhaal van een Duikeling in Duister Dordrecht.
30 september hadden we een HEL-bijeenkomst in Dordrecht. Aangezien het prachtig weer was, konden we bij een Grieks restaurant heerlijk buiten eten (na een leuke lunch en een stevige stadswandeling). In ons gezelschap bevindt zich ook altijd minstens een Ier. Tijdens het eten lag deze aan de zijkant, naast de tafel. Toen ik op een gegeven moment na een toiletbezoek terug wilde naar mijn plaats, zag ik de grijze Ier op grijze tegels in de invallende duisternis over het hoofd. In donker Dordrecht zijn niet alleen alle katjes grauw.
Aanvankelijk leek de schade zich te beperken. Maar in de loop van de nacht kreeg ik zoveel pijn aan mijn linkerschouder dat we zondags toch maar even in het ziekenhuis er naar zijn gaan laten
kijken. Gelukkig was er niks gebroken, maar mijn schouder, mijn bovenarm en wellicht nog een paar ribben waren flink gekneusd. Ik kreeg een hoeveelheid pijnstillers voorgeschreven waarmee de wereld zich langzaam in een soort slowmotion aan mij voortbewoog (ja, er zat ook zo'n gele sticker op het doosje), maar de pijn werd dragelijk, hoewel ik het bovendeel van mijn arm nog vrij lang liefst zo dicht mogelijk tegen mijn bovenlijf heb gehouden.
Langzaam werd de pijn in de loop van de eerste week minder. Bewegen ging moeizaam, maar onbelast (met helpende andere hand van mijzelf of van een ander) kon ik wel alle kanten uit. Zaterdags ben ik zelfs nog mee geweest naar het zwembad waar Con zwemt met invaliden, zodat ik lekker in het warme water kon zitten en lopen en mijn arm vrij kon bewegen. Dat was heel fijn. En de hokjes zijn daar helemaal berekend op invaliden met begeleiders, dus Con kon me helpen met afdrogen en aankleden, net als hier thuis. De autoritten van en naar het zwembad waren een stuk minder! Rijswijk en Den Haag hebben nauwelijks meer verkeersdrempels nodig met al die bulten en kuilen die ze daarnaast ook nog in hun wegdel hebben!
De huisarts constateerde maandagochtend 9 oktober nog eens dat inderdaad alle handelingen mogelijk zijn en dat de pijn moet slijten en dat ik voorzichtig moet gaan belasten. Vooral niet forceren.
En toen begon die middag mijn linkerknie zeer te doen. Eerst een beetje, maar na een paar uur zo erg, dat ik me herinner dat ik één keer dacht dat ik hem (die knie dus) hoorde vragen: "Zeg bazin, jij loopt nou wel al een week te jeremiëren over je schouder, maar weet je wel dat je al die tijd doorloopt met een gebroken knieschijf?" OK, ik was mijn pijnstillers aan het verminderen en ja, ik wist wel dat ik ook op die knie gevallen was. Maar ik had er toch echt die eerste week niet of nauwelijks last van gehad? Het was toch mooi aan het mee genezen met de rust die mijn schouder nodig had?
Maar in mijn achterhoofd begon een duiveltje te knagen… en mee te kloppen in het ritme waarin de ontsteking in mijn knie klopte… wondroos… wondroos… Wondroos…
De pijn nam 's nachts toe. Dinsdagsmorgens eerst getemperatuurd. 36.5. Dat is goed. Dokter gebeld voor nieuwe afspraak. Daar kan ik 's middags terecht, net na lunchtijd. Con neemt die middag vrij om me (weer) te assisteren. Als ik rond de middag nog een keer mijn temperatuur opneem, is die intussen opgelopen tot 40.2 en ik zit te rillen en te klappertanden. Dan weet ik al zeker wat de dokter een uurtje later ook bevestigt: het is inderdaad wondroos. Die koude rillingen en de snel oplopende temperatuur zijn zo typerend voor deze ziekte, dat je alleen daarop al een diagnose kunt stellen. Zeker als je het al eerder hebt gehad.
dinsdag 10 oktober
Gelukkig hadden we in 2000 genoteerd welke antibiotica-kuur ik toen kreeg en die toen hielp. Daar was de nieuwe huisarts ook wel blij mee. Ik kreeg een kuur voor tien dagen mee. Misschien redt dat deze keer omdat ik er snel bij was.
Dinsdag en woensdag zijn verder aan mij voorbijgegaan met hoge koorts, ziek zijn en een ontstekingshaard die zich langzaam over mijn been uitspreidde ondanks het constant proberen te koelen met hittepitten uit de vriezer (moet ik ze dan vriespitten noemen?). En slapen. Ik denk wel 40 van de 48 uur! En Con maar slepen met die ijszakjes.
woensdag 11 oktober
Donderdag zakte de temperatuur en bereikte de ontstekingsplek zijn voorlopig definitieve afmetingen: van net boven mijn knie tot aan mijn enkel, aan de voorkant van mijn been. Het verloop is goed te volgen op de foto's.
donderdag 12 oktober en
vrijdag 13 oktober breidt de ontsteking zich uit over mijn onderbeen
Zondag 15 oktober is het duidelijk dat de antibiotica aanslaat. De ontsteking trekt zich terug naar mijn knie. Vanaf dat moment merk ik ook dat het iedere dag een klein beetje beter gaat, zoals de foto's ook laten zien.
Maandag 16 oktober
Donderdag 19 oktober
Ik krijg nog 10 dagen verlenging van de antibiotica omdat de ontsteking duidelijk nog niet weg is.
Zondag 22 oktober
Maandag 23 oktober. Op deze foto is goed te zien dat het om een soort 'brandwonden' gaat. De huid verbrandt als het ware van binnenuit, door de hevige ontsteking. Mijn knie is aan het vervellen en ik moet oppassen dat ik niet ga zitten plukken. Uiteraard gaat het nu ook jeuken! Maar ik ben wel voor het eerst zonder pijnstillers. De pijn is duidelijk minder. Er zit nu nog een ontsteking in de knie, en een soort blaar met vocht. De huid is heel dun en ik moet erg oppassen dat ik hem niet kapotstoot.
Woensdag 25 oktober
Donderdag 26 oktober
Net als ik denk: het wordt iedere dag een beetje kleiner, net als ik denk: volgende week kan ik misschien weer wat meer uit mijn bed komen, word ik door de huisarts naar het ziekenhuis gestuurd. Ze maken de wond open om de rotzooi er uit te halen. Het is een flinke snee en het moet open blijven (dat is niet zo'n probleem, het zal eerder een probleem worden om het tzt weer dicht te krijgen - ik ken mijn huid). Ik moet nu drie keer per dag spoelen en maandag terug naar het ziekenhuis.
Vrijdag 27 oktober
Zaterdag 28 oktober
De foto's laten zien dat de ontsteking minder hevig wordt. 't Ziet er best mooi uit. Het openhouden gaat, spoelen ook, maar lopen is een heel stuk lastiger nu. Ik heb al van alles verzonnen maar de gaasjes én het verband op zijn plek houden is goed zolang je ligt, gaat nog wel als je zit met je been omhoog, maar is een wanhoop als je gaat lopen. Na honderd meter hangt alles op mijn enkel als ik niet oppas. De beste methode tot nu toe is met een steunkous, die de gaasjes en het verband van onderaf min of meer op zijn plaats houden. Gaasjes of verband met pleisters vastplakken is nauwelijks een optie. Ten eerste kan mijn huid daar niet tegen, zeker nu niet, en ten tweede blijft zelfs dat niet zitten en dan heb ik na een tijdje een pleister op de wond. Brrrr. Vrijdag terug naar het ziekenhuis en dan maar kijken of ze daar tevreden zijn. "Anders moeten we aan de zijkant nog meer gaan snijden, maar dat gaan we dan wel in de OK doen". Nog meer brrrr.Dit jaar wordt dus 'goed' afgesloten, maar alles bij elkaar heeft een en ander bijna drie maanden geduurd!!!
Maandag 31 oktober
Vrijdag 3 november
De verschillen tussen maandag en vandaag lijken niet groot, maar je kunt goed zien dat de ontstekingspocket aan de zijkant bijna weg is. In ieder geval was de arts tevreden: er hoefde niet gesneden en ik hoef niet meer terug (maar als het weer fout gaat, of als u het niet vertrouwt... ja... dan mag ik terug, dat begrijp ik).
De wond blijven verzorgen zoals tot nu toe en hopen dat hij netjes verder geneest.
Inmiddels zijn we zes weken verder. Gisteren maakte Con de laatste foto net voor het laatste korstje er af viel.
zaterdag 16 december
Gelukkig beperkt dit zich deze keer tot mijn knie. In 2000 was dit het effect op mijn onderbeen na een week of drie. (Dit is dus niet zoals het nu is!)
zomer 2000
Wondroos (erysipelas) is een bacteriële infectie (meestal streptococcen). Meer informatie:
Nederlands Lymfoedeem Netwerk