Ik weet het.

Geen oorkonde.

Maar vijftien jaar is toch niet niks.
Vijftien jaar geleden was het vrijdag. De vrijdag na Hemelvaartsdag. Woensdagsavonds laat was Con teruggekomen uit Duitsland. Donderdags vonden we een te moeilijke dag om direkt al te stoppen. Dus werd het vrijdags. Donderdagsavonds heb ik me letterlijk een
nicotinevergiftiging gerookt. Doodziek was ik tegen middernacht. Toen hebben we alle asbakken verzameld en buiten in de wijkcontainer
geleegd en op één na ook al die asbakken weggegooid. Die ene hebben we afgewassen en opgeborgen.
Wat we nog aan sigaretten hadden hebben we ook weggegooid. Eerst natgemaakt en toen weggegooid.

Maanden, jaren later kwamen we nog her en der in lang-niet-gebruikte tassen halve pakjes sigaretten tegen en aanstekers.

De hondjes, ook wel bekend als de baggerboys, moesten er ook aan geloven. Iedere keer als ik een sigaret wilde, nam ik ze mee op sleeptouw het park in. Volgens mij had Kingetje op den duur blaren!

Ik herinner me een avond in Utrecht, pakweg zes jaar geleden, toen ik bij McDonalds zat terwijl Con in de rij stond om iets te halen en er iemand een vuurtje aan me vroeg. Ik zei: ik rook niet. Dat was de eerste keer dat ik dat zei zonder dat ik er 'meer' achter zei. En zo voelde het ook. Ik rook niet. Niet: ik rook niet meer, maar gewoon: ik rook niet.

Een hart onder de riem voor alle beginnende stoppers? Ik weet het niet. Het heeft verdomd lang geduurd voor ik 'aan de andere kant' was. Maar die overkant is er wel. Wat jij nu doormaakt, heeft iemand hier ook al een keer meegemaakt. Zoek maar op een trefwoord en nssmr en je vindt het. Rookdromen, ruzies, struikelpartijen, enz. enz.

Vijftien jaar.
15 x 365 x één pakje per dag.

Rijk word je er niet van. Maar ik zou me nu niet meer kunnen permitteren te roken! En het heeft me ontzettend veel (kilo's) opgeleverd. Vrijheid. Rust.

Het leven is leuk zonder peuk!!!!!