Deprecated: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in /var/www/vhosts/polderdom.nl/httpdocs/6voeten/b2evolution/blogs/inc/_core/_misc.funcs.php on line 5640

Deprecated: Function get_magic_quotes_gpc() is deprecated in /var/www/vhosts/polderdom.nl/httpdocs/6voeten/b2evolution/blogs/inc/_core/_param.funcs.php on line 2225
6 voeten in een ledikant

De avonturen van Pippi in de grote wijde wereld

  06/23/20 11:11 am, by , Categories: Christa

Deprecated: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in /var/www/vhosts/polderdom.nl/httpdocs/6voeten/b2evolution/blogs/plugins/_auto_p.plugin.php on line 509

Deprecated: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in /var/www/vhosts/polderdom.nl/httpdocs/6voeten/b2evolution/blogs/plugins/_auto_p.plugin.php on line 507

Deprecated: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in /var/www/vhosts/polderdom.nl/httpdocs/6voeten/b2evolution/blogs/plugins/_auto_p.plugin.php on line 507

Deprecated: Array and string offset access syntax with curly braces is deprecated in /var/www/vhosts/polderdom.nl/httpdocs/6voeten/b2evolution/blogs/plugins/_texturize.plugin.php on line 116

Aflevering 1: Hoe Pippi toch in Alkmaar kwam

Maandag 15 juni was het zover: mijn eerste grote rit met onze elektrische Peugeot Partner Teepee, kortweg Pippi genoemd, sinds we haar kochten begin maart. Door de Coronacrisis brachten we de afgelopen maanden vooral thuis door en beperkten de ritten zich tot Nieuwolda, Winschoten en Groningen.

Alkmaar. Dikke 200 km. Geen idee hoeveel Pippi precies in haar mars had – wel dat we al een keer met de hakken over de sloot uit Groningen terug kwamen, omdat we bij de Makro niet konden opsappen. Inmiddels kan dat wel. Er is een kabel voor dat soort oplaadpunten en een pasje voor (bijna) alle oplaadpunten.

Ik ging om 9 uur goed voorbereid op weg. Dacht ik.
De eerste stop had ik gepland bij Mienscheer (bij Marum), maar daar was het oplaadstation aan de andere kant van de weg. Een snelle blik op de afstand en op mijn oplaadappje leerde dat Leeuwarden in ieder geval mogelijkheden bood en ook nog bereikbaar was. Dat klopte. Maar wel met nog maar 12 km ‘in de batterij’ haakte ik aan bij de oplaadpaal bij de Lidl in Goutum. Zou nog gratis zijn ook! Helaas: het touchscreen werkt niet. Dus niets werkt. De dichtstbijzijnde laadpaal in Leeuwarden is dan bij Liander (vroeger Nuon). Daar was het gauw bekeken en na een half uurtje konden Pippi en ik weer op weg.
Inmiddels wist ik dus dat ze op de grote weg, snelheid max 95 km, een bereik had van ongeveer 100 km. Op naar Zurich, want daar had ik mijn volgende oplaadpunt gepland. Je wilt tenslotte niet op de Afsluitdijk stranden. Ook dat ging goed, en nadat ik dacht genoeg vonkjes te hebben tot Alkmaar waagde ik me de Afsluitdijk op. Aan het eind daarvan dacht ik toch dat het een beetje krap gerekend was en ik zocht een tussenstop in de app. Priggeweg in ‘t Veld. Helaas. In geen velden of wegen (letterlijk) iets te vinden wat lijkt op een oplaadpaal. Ik kon wel bij de Total verderop parkeren en de ANWB bellen. Dus Pippi heeft niet alleen aan de oplader gestaan, maar ook op:

Pippi

En ik stond voor (geen) paal.

Een aardige heftruckmeneer heeft me naar Alkmaar gebracht. Hij vertelde me dat ik niet de enige was, maar dat het regelmatig voorkomt. En toen we achter een Tesla stonden zei hij ook nog: weet je hoeveel problemen die hebben?!? Ik werd naar het laadstation bij de Mc Donalds gebracht. Dus zowel Pippi als ik konden ons even laven. Gelukkig was ik niet naar de plek gebracht waar ik had gezegd dat ook een laadpaal was: Wolkammerstraat. Nou stond in de app wel: Wolkammerstraat, Sneek, maar als ik op die link klikte kwam ik toch echt in Alkmaar terecht.
Google weet beter. In Sneek is op dat adres ook een Mc Donalds, dus ook een laadpaal.

Inmiddels was Riann naar haar afspraak. Want het was half vier(!). Dus toen ik Pippi weer ‘vol’getapt had, ben ik op mijn gemakje in haar richting gereden en heb ik nog een bezoekje gebracht aan een groot plantencentrum (Ranzijn). Even ontspannen en een neus vol kleur halen.

Half zes kon ik terecht bij Rian. Die in een straat woont waar de even nummers aan de rechterkant zitten (vanwaar ik kwam). Dus toen ik Pippi een schaduwplekje had bezorgd en een stukje terugliep zocht ik ook aan die kant (toen dus links) naar nummer 26. Helaas. Nummer 30, steegje, nr 24. Geen nummer 28, geen nummer 26. Wel een bordje dat verwees naar de appartementen boven, maar dat waren oneven nummers. Een tokje naar Rian leerde me dat nummer 26 aan de overkant zit. Tja.

Na een half uurtje ben ik weer en route gegaan. Ik wist inmiddels een aantal punten om op de terugweg te laden: Van der Valk in Wieringerwerf, dat had ik op de heenweg gezien. Daar ben ik ook begonnen. Pippi aan het sap en ik aan een kopje soep.

Volgende etappe: Afsluitdijk en dan weer optoppen in Zurich. Hoe ik het voor mekaar heb gekregen weet ik niet, maar die stop heb ik dus gemist. Wel de afslag gepakt, maar vervolgens toch gemist.
Dan maar onderweg goed opletten en anders werd het weer Leeuwarden. Abusievelijk had ik op mijn autorouteplanner het adres van de Lidl ingetikt. Maar daar werkte het touchscreen nog steeds niet. Dus weer op naar Liander. Tot mijn verbazing stond die paal nu achter een heleboel palen: er zat een hek tussen mij en de paal. Op de bel drukken gaf een meneer die mij alleen maar wist te vertellen dat het hek op slot zat. Ja. En dat ik er niet werkte en dus geen pasje had en er dus niet in mocht. Nee.
Dan maar weer de ANWB. Opnieuw een vriendelijke mevrouw die me vertelde dat er een laadpaal op een paar honderd meter afstand stond. Ik zou gaan zoeken of terugbellen. Intussen was er een bewaker met wie ik een en ander ter plekke kon bespreken. Maar helaas, het hek ging niet open.
Het laadpunt van een paar honderd meter verderop was een particulier adres. Geen laadpaal te zien. Ja, waarschijnlijk net als hier: een snoer vanuit de garage. Maar daar had ik dus niets aan.
Bij de ANWB kreeg ik deze keer een meneer aan de telefoon, die minder behulpzaam was, maar ik heb hem verteld dat ik mezelf al genoeg op mijn kop had gegeven, dus als hij dat nu ook ging doen, zou ik een paniekaanval krijgen en daar schoot niemand wat mee op. Ik zou terugrijden naar Liander en daar opgepikt worden door oplader nummer 2.

De bewaker vond het sneu. En interessant. Hij wist niet hoe het werkte (ik drie maanden geleden ook niet). En op het andere parkeerterrein stond ook nog een laadpaal. Dat was achter een slagboom en blijkbaar vond hij het minder erg om die te openen dan het hek, want ik mocht even gaan kijken. Maar dat was een langzame lader, dus niet echt handig. Na nog wat heen en weer gepraat, onder andere of ik een legitimatie bij me had, heeft hij toch het hek voor me geopend! Hij kwam wel mee om te kijken wat ik deed, en dat wilde ik hem graag laten zien!!! De ANWB afgebeld, maar vijf minuten later kwam er natuurlijk toch een oplader. De twee mannen hebben even buiten mijn gehoor staan praten. Ongetwijfeld over die domme blondjes. Maar Pippi en ik waren allang blij dat zij zich weer vol kon zuigen.

Ik wist inmiddels dat ik bij Mienscheer mijn volgende stop had en dat ik daarvandaan ook thuis kon komen, of toch in ieder geval bij de pomp bij Scheemda op de a7.

Half twaalf waren Pippi en ik weer thuis.

Alkmaar is een mooie stad, maar net iets te ver weg.
(Zie Emmen)

Leave a comment »

Prik mij maar lek

  09/11/18 10:36 am, by , Categories: Christa

Ik heb al een aantal jaren diabetes. Eerst kon ik het af met een of twee tabletjes Metformine (de eerste keus om licht verhoogde bloedsuikerspiegels onder controle te houden), maar naarmate de jaren verstreken moest ik steeds meer gaan slikken. Probleem is, dat ik niet heel goed tegen metformine kan. Ik ga er van aan de diarree. Vooral als ik meer slik.
Op den duur was dat niet leuk meer, dus sinds een jaar spuit ik insuline. En ook daarvan steeds meer, want mijn eigen lijf gaat dat steeds minder aanmaken nu.

Ook toen ik nog alleen pillen slikte, had ik een bloedsuikermeter met meetstokjes. Ik had die zelf gekocht en er op gelet dat de stokjes niet zo duur waren (je begrijpt wel dat iedere meter zijn eigen stokjes heeft).
Als je insuline spuit, krijg je de meetstokjes vergoed. Uit de basisverzekering. Dus ik declareerde de rekening de eerstvolgende keer dat ik meetstokjes kocht. Die kreeg ik niet vergoed. Ik had geen door de zorgverzekeraar goedgekeurde bloedsuikermeter en ik gebruikte geen door de zorgverzekeraar goedgekeurde teststrips en ik had ze niet gekocht bij een door de zorgverzekeraar goedgekeurde winkel. Na lang heen-en-weer gemail en gebel kreeg ik bij hoge uitzondering eenmalig mijn teststrips vergoed.

In overleg met de huisarts heb ik een andere meter gekregen. De HT-one. Die kreeg ik vergoed door de verzekering. Er ligt nu dus een goede, ongebruikte, meter in de kast. Extra kosten voor de zorgverzekering, denk ik dan. Zonde, denk ik dan.

Ik heb nu dus ook teststrips van HT-one. Ik kreeg van de week het declaratieoverzicht van de verzekering. De teststrips kosten 86,40 euro per 100 strips. De basisverzekering vergoedt 40 euro. Ik moet dus 46,40 euro zelf bijbetalen per 100 strips.

Een zeer korte zoektocht online leert me dat ik 100 teststrips van HT-one kan hebben voor pakweg 30 euro.

Prik mij maar lek.

1 comment »

Illusie

  06/21/17 01:58 pm, by , Categories: Christa

In onze tijdelijke huisvesting (nee, ik mag het geen containers noemen) zitten in de gangen kleine elektrische kacheltjes. Dat komt omdat 's winters het verwarmingssysteem het niet trekt om ook de gangen warm te houden. Je blijft ook niet lang op toilet zitten (aan de buitenkant, zonder verwarming).
Nu staan ze allemaal uit. Bij sommige is zelfs de stekker eruit getrokken (nee, toevallig niet bij deze).

kachel

Nu vallen de mussen hier regelmatig gebraden en wel langs mijn raam van het dak, maar toch: iedere keer als ik langs zo'n kacheltje loop, lijkt het of het daar in de gang warmer is dan in de rest van de gang. De kracht van illusie.

Leave a comment »

AWBZ - WMO - WLZ - The continuing story

  03/22/17 12:00 pm, by , Categories: Christa

Ton zat via de AWBZ in een (gezinsvervangend) tehuis. Intramuraal. Daarvoor heb je een indicatie nodig. Hij had (na lang aandringen) LG2 (lichamelijk gehandicapt 2). Hij is ook geestelijk beperkt, maar de combi LGG was er pas vanaf 5. En zo zwaar is hij niet beperkt. Niet lichamelijk en niet geestelijk.
De AWBZ is overgegaan in de WMO (wet maatschappelijke ondersteuning) en WLZ (Wet langdurige zorg).
En Ton woont tegenwoordig bij ons en niet meer in een tehuis.

Toen hij naar de Kringloop ging, bleek dat een officieel activiteitencentrum te zijn. Hij kon daar dus niet als vrijwilliger, wat ik gedacht had, maar werd cliënt. En moest betalen. Dus hebben wij via de WMO in de gemeente Oldambt een PGB aangevraagd. Dat is in de loop van vorig jaar omgezet naar ZIN (Zorg in Natura, het activiteitencentrum heeft een overeenkomst gesloten met Oldambt).

In januari zat Ton wat minder goed in zijn vel en hij wilde misschien wel naar iets anders dan de Kringloop. Ze hadden daar inmiddels twee keer zoveel cliënten als toen hij kwam, terwijl de begeleiding niet noemenswaard was uitgebreid. Plus dat er allerlei veranderingen op til stonden in de vorm van onder andere een verhuizing.

Wij hebben dus gevraagd om een keukentafelgesprek met iemand van de WMO Oldambt. Want wij weten niet wat er voor andere mogelijkheden zijn. En zij wel.

Wat ze - naar aanleiding van dat gesprek - ook ineens wisten is dat Ton niet onder de WMO valt, maar onder de WLZ. En dat hij dus niet bij de gemeente Oldambt moet zijn, maar bij het zorgkantoor in Groningen. En dat ze per 1 april de zorgindicatie WMO stopzetten (en dus ook de rekening van het activiteitencentrum niet meer betalen).

Gelukkig heeft Ton zijn draai bij De Kringloop weer gevonden, na een maandje rust. Hij heeft van de week stevig meegeholpen het oude gebouw leeg te maken en is gisteren begonnen op de nieuwe locatie (twee panden verderop).

Van het zorgkantoor hebben we een contactpersoon toegewezen gekregen. Inmiddels hebben we hem al een aantal documenten doorgemaild, waaronder de indicatiestelling van het CIZ. Hij is vanochtend hier geweest om kennis te maken en om te kijken wat het zorgkantoor voor Ton kan betekenen. Hij was er inmiddels al achter dat het Zorgkantoor Groningen geen gegevens heeft van Ton. Die zijn nog bij het Zorgkantoor Haaglanden. Hij gaat er voor zorgen dat die gegevens naar Groningen komen. En dan maar kijken of het Zorgkantoor de dagbestedingskosten van Ton wil overnemen. Liefst ook per 1 april natuurlijk.

Nee, het is geen grap.

En het ging nog verder ook.

Want toen kwam er een rekening van Tons activiteitencentrum.
eh...
Nee, dat zou allemaal geregeld zijn.
Intussen ben ik twee uur aan de telefoon bezig geweest.
Activiteitencentrum: dat hadden jullie zelf moeten regelen. (Nee, mij is toegezegd dat _jij_ contact met ons zou opnemen om een en ander te regelen)
Tussenpersoon toegevoegd door het zorgkantoor Groningen: nee, ik kan me niets herinneren.
Zorgkantoor Groningen: nee, wij hebben geen gegevens hier van uw zwager.
Zorgkantoor Leiden: nee, hier is niets bekend (klopt, was het verkeerde Zorgkantoor).
Zorgkantoor Tilburg (tuurlijk, vanuit Rijswijk zit je in Tilburg, logisch toch): ja, wij hebben hier de indicatie van uw zwager maar die gaan we niet zomaar doorsturen naar Groningen. Maar als u een xxxnummer heeft, dan kunnen wij kijken hoe we dat gaan oplossen. Nee, dat is een nummer wat wij niet gebruiken.
Groningen: nee, wij kunnen niet naar Tilburg bellen om die indicatie over te laten zetten.
Tilburg (andere mevrouw): voor de 80e keer het hele verhaal.
Tons indicatie is wel voor langdurige zorg, maar voor langdurige zorg intramuraal. Niet apart voor groepsactiviteiten.
Dus kan niet zomaar een-op-een overgezet worden. Groepsactiviteiten vallen gewoon onder de WMO (GILLEN) en moeten dus door de gemeente Oldambt betaald worden.
Mevrouw Tilburg2 gaat nu wel kijken of ze een en ander kan regelen. Want: Gruno (activiteitencentrum) had gewoon een aanvraag moeten indienen bij het Zorgkantoor.
WIJ HADDEN HELEMAAL NIETS MOETEN MERKEN VAN DEZE OVERGANG.
Een opname in een instelling, zoals Ton die had, kost ongeveer 65.000 euro per jaar. Dat bedrag besparen wij het rijk.

1 comment »

Lijstjes

  06/09/16 10:57 am, by , Categories: Christa

Iedereen met ADHD zal het beamen: een ADHD-er is een absolute kei in lijstjes.
De ellende zit hem in het realiseren van die dingen die op die lijstjes staan.
Wij werken thuis al jaren met een los-vaste weekplanning voor het eten. Con kookt regelmatig, Henk kookt soms en ik kook eigenlijk alleen als ik geen werkdag heb. Als Con niet met een planning werkt, begint voor hem het koken rond een uur of zes met de vraag: wat gaan we vandaag eten. Tegenwoordig gaat dat nog wel. We hebben vriezers en de winkels zijn tot een uur of acht open. Vroeger eindigde die vraag vaak bij de patatboer of de Chinees, maar in Nieuwolda zijn die dun gezaaid. Vandaar dus tegenwoordig die weekplanning.

Uiteraard is er een planning voor de week-eet-planning.
1. Kijk in de vriezer en koelkast wat er nog is
2. Maak je planning aan de hand van 1
3. Haal vroegtijdig de boodschappen in huis voor de maaltijden die wel op 2 staan maar waarvan de ingrediënten niet op 1 staan zodat je je planning kunt uitvoeren

Voor afgelopen woensdag stond er "Indiase kip met rijst en naan" op de planning.

Ik zag dat dinsdagavond staan. En ik vroeg of Con de kip uit de vriezer had gehaald. Eh… nee… Even kijken… eh… er is geen kip meer in de vriezer. Ik vroeg of hij gecheckt had of er nog naan was. Eh… nee… Even kijken… eh… er is geen naan.

Wat ging er fout?
1. Hij had de planning gemaakt zonder te controleren wat er in huis was (en ook nog zonder Ton er in te betrekken, die het leuk vindt om samen te doen en beter is in checken wat er wel en niet is).
2. Hij had niet de boodschappen die er nodig waren om deze maaltijd klaar te maken op het boodschappenlijstje gezet zodat
3. Hij dinsdagmiddag met het boodschappen doen geen ingrediënten had gekocht.

Lijstjes.
Geweldig.

Gelukkig kreeg ik woensdag 20 eitjes van mijn collega-met-krielkipjes en waren er nog soepgroenten in de vriezer. Dus aten we gisteren boerenomelet. Nu wel even doperwten en soepgroenten op het boodschappenlijstje zetten…

Leave a comment »

Zwarte kat en gebroken spiegel!

  04/21/16 09:16 am, by , Categories: Christa

Gisterenochtend is er bij ons thuis een spiegel gebroken. Gisterenmiddag heb ik een zwarte kat van de wisse dood gered. Hopelijk heft dat de zeven jaren ongeluk van de gebroken spiegel op. Want we hebben wel genoeg nu.

Ton heeft op zijn werk vriendschap gesloten met de zoon van de Imam van de moskee hier in Winschoten. Gisteren mocht hij daar naartoe om te eten. Con en ik zouden hem rond half zes brengen en aansluitend even samen op bezoek gaan bij Henk in het UMCG Groningen (ander verhaal, volgt nog).

Op de Beertsterweg lag halverwege Doc-Direkt en McDonalds een zwarte kat op de weg. Ik ben gestopt om hem aan de kant te leggen. Zo naar als je je huisdier platgereden terugvindt. En schofterig om door te rijden. Dat ook. Ik raapte de kat op en vond dat hij nog lekker warm was, ook van het zonnetje en het asfalt. "Goh, net gebeurd!". Maar toen merkte ik dat hij nog leefde. Con heeft de auto even verderop gezet en ik heb bij een paar huizen aangebeld, maar niemand wist waar hij thuishoorde.

Roadrunner

Ton weggebracht naar de moskee (Henk: die zit in de oude bibliotheek) en doorgereden naar onze dierenarts. Ik had gebeld, mocht zo doorlopen naar een behandelkamer. Hij was niet gechipt en ook niet gecastreerd. Hij heeft een tand door de lip (en die tand was ook afgebroken) dus dat was goed voor al het bloed dat ik had gezien (en opgevangen en gedept met tissues). Een foto wees uit dat hij geen gebroken botten heeft.
We hebben hem gelijk laten chippen en we noemen hem Roadrunner. Hij ligt nu in de badkamer in een doosje bij te komen.

De scheet scheet me uit angst ook nog onder toen we op weg waren naar de dierenarts.

3 comments »

Moeder dan mijn moeder

  02/21/16 12:06 pm, by , Categories: Christa

Uiteraard moet ik in deze dagen ook denken aan mijn moeder. Die zou eind van de week 89 moeten worden. Helaas werd ze maar 53. Dat betekent dat ik intussen 7 jaar ouder ben dan zij ooit werd.

Freek de Jonge schreef het, Liesbeth List zong het: Oude foto

En nu ben ik ouder
Ouder dan mijn ouders
Veel ouder dan mijn ouders
Ooit geworden zijn
En ik ben moeder
Moeder dan mijn moeder
Meer moeder dan mijn moeder
Ooit heeft kunnen zijn

Ik ben nog niet ouder dan mijn vader. Die werd 72.
Ik ben wel moeder dan mijn moeder. Ton is een heerlijk 'pleegkind'.

Gelukkig ben ik gezegend met een paar geweldige surrogaatmoeders. Luus, die dinsdag 75 wordt; en Babs, die volgende maand 83 wordt! Zij zijn ook meer moeder dan mijn moeder. En daar kon mijn moeder niets aan doen.

1 comment »

Genieten van wat je doet

  02/14/16 05:27 pm, by , Categories: Christa

Edit: één dag nadat ik dit blog schreef, kreeg ik bezoek van de superzuster van de huisartsenpraktijk. Er is een afwijking gevonden op de borstfoto's van het bevolkingsonderzoek. Ik had kunnen weten dat alle goede dingen in drieën komen

Doen waar je zin in hebt en genieten van wat je doet.

Het klinkt egoïstisch. Het kan ook niet altijd. Je moet nou eenmaal geld hebben om te kunnen leven (waar blijft het basisinkomen?).

Ik ben de laatste twee jaar twee keer geconfronteerd met een 'verborgen ziekte'.

De laatste jaren had ik vooral zomers regelmatig last van jeuk en irritatie in mijn vulva. Ik ben voorbij de overgang, ik heb overgewicht, dus je gooit het op hormonale veranderingen en irritatie door de warmte. Zomer 2014 werd het zo erg dat ik er mee naar de huisarts ging, mijn huissmeerseltjes hielpen niet meer. Bij de huisarts kreeg ik eerst een anti-schimmel crème; en toen nog een, en nog een andere. Maar de diagnose bleek uiteindelijk Lichen Sclerosis. Lichen sclerosus is een huidaandoening waarbij witte, soms glanzende, plekken spontaan op of rond de geslachtsdelen ontstaan. De plekken voelen hard en strak aan. Hierdoor kunnen er kloofjes, wondjes en zweertjes ontstaan. Daardoor kunnen er littekens ontstaan.

Sindsdien smeer ik een paar keer per week met een zware hormoonzalf. De jeuk is weg, de irritatie is weg, o, en mijn kleine schaamlippen zijn ook weg. Heb ik er geen last meer van? Jawel. Seks is pijnlijk en als ik een keer vergeet te smeren, word ik gelijk 'beloond' met jeuk en irritatie. Fietsen gaat niet meer en bij de sportschool is het aantal apparaten waarop ik prettig kan bewegen uiterst beperkt. Op warme dagen lange treinreizen maken met een tijdlang zitten er tussen: niet fijn.

Toen werd het zomer 2015. Voor een langlopende afwijking aan mijn hypofyse: hyperprolactinemie veroorzaakt door een prolactinoom moest er een MRI gemaakt worden. De hypofyse is een kleine klier die in de hersenen zit op een plek boven de neus, op het kruispunt van de oogzenuwen. Zo ongeveer waar het 'derde oog' zit. Een prolactinoom is een hormoonproducerend gezwel aan de hypofyse dat prolactine aanmaakt. Daardoor gaat het prolactinegehalte in het bloed omhoog. Prolactine wordt vaak het "melkvormend hormoon" genoemd, omdat het stimuleren van de melkafgifte door de borsten na de bevalling een van de voornaamste functies is.
"Goed nieuws mevrouw, er zijn geen afwijkingen meer te zien op de hypofyse. Maar we hebben wel iets anders ontdekt". Aan de rand van het gebied wat gescand was, zat een meningeoom. Een meningeoom is een gezwel (tumor) dat uitgaat van het hersenvlies. Dit betekent dat hij overal kan voorkomen waar zich hersenvlies bevindt: rond het hele centrale zenuwstelsel (dus ook rond het ruggenmerg) en tussen de hersendelen, waar het hersenvlies een tussenschot vormt. Het is een goedaardige tumor, die slechts heel zelden kwaadaardig kan ontaarden.
Een maand later werd er op de afdeling neurologie nog een MRI gemaakt, nu meer afgebakend op het gebied waar de meningeoom zit: bovenin, tussen de twee hersenhelften, bijna in het midden. Hij is ongeveer 1 cm in doorsnee, zeg maar 'een knikker'. Ik heb geen klachten, althans niet voor zover ik weet. En hij is nog klein, normaal worden deze pas ontdekt als ze zo groot zijn als een sinaasappel. Voorlopig plan van aanpak: niks doen. In de loop van dit jaar wordt een nieuwe MRI gemaakt en dan vergelijken we de knikker van vorig jaar met de knikker van dit jaar. Tenzij ik klachten krijg, dan moet ik eerder terug.

Tussen de laatste MRI en de uitslag zat een week. Die week was onwezenlijk. Ik woon sinds drie jaar in Nieuwolda (Noord-Oost Groningen). Ik heb het hier heel erg naar mijn zin. Als ik door de omgeving rijd, geniet ik steeds. Iedere dag, iedere keer. Naar kantoor rijd ik 's morgens door de velden, ik zie altijd wel een roofvogel of een mooie zonsopkomst. Die week was die rit anders. Ik ben een keer gestopt midden tussen de velden en ik heb gedacht: is dit de laatste zomer dat ik hier rijd? De laatste zomer op deze plek waar ik zo gelukkig ben? Want ik wist geen uitslag. Ik moest afwachten (niet mijn sterkste punt). Op dat moment wist ik ook dat alle andere zaken niet meer belangrijk waren. Doen waar je zin in hebt en genieten van wat je doet.

Intussen ben ik een half jaar verder. Eigenlijk weet ik nog steeds niks. Ik heb pas wat meer zekerheid als er uit de volgende MRI blijkt dat mijn knikker onveranderd is. Dan mag ik nog een jaartje verder. Het lijkt wel op de verkorte beoordeling op kantoor.

Ik heb gemerkt dat ik niet alles kan relativeren. Ik ben er wel beter in geworden. Maar ik probeer toch wel zo veel mogelijk te doen waar ik zin in heb en te genieten van wat ik doe.

Leave a comment »

Wegloper Whisky

  11/11/15 11:24 am, by , Categories: Christa

Drie uur gisterenmiddag. Ton en ik komen thuis van de tandarts. Ton kijkt nog even in de brievenbus of er post is en ik laat de deur openstaan ipv hem aan te duwen. In die viertiende van een seconde ziet Whisky zijn kans schoon en glipt weg.
Con ligt in bed te rusten en Henk en ik kijken een Midsomer Murders. We missen Whisky niet, denken dat die bij Con ligt. Anderhalf uur later gaat Henk even naar de huisarts om medicijnen te halen. Ook dan ziet hij Whisky niet, dus die is op dat moment niet in de buurt want dan had hij wel gereageerd op de auto. Snel daarna missen we hem.

Henk maakt een zoekrondje, Con en ik mobiliseren FaceBook. Vanaf dat moment gaat zo ongeveer iedere tien minuten een van ons even buiten kijken of hij al terug is.

Om acht uur maakt Con het hekje bij de voordeur los en zet het op een flinke kier, zodat hij zelfstandig de tuin in kan als hij bij de voordeur komt. De twee andere honden zullen daar zeker in het donker niet komen. Gelukkig niet, anders zijn we die dadelijk ook nog kwijt!

Kwart over tien gisterenavond. Ik stond op het punt om nog een keer een rondje te gaan maken om te kijken of ik Whisky ergens zou zien of horen. En daar kwam hij de kamer binnengeslopen. Staart tussen de poten, kop naar beneden, door- en doornat. Hij sprong op de bank en ging in een hoekje liggen. Wilde niet naar me toe komen toen ik een handdoek had gepakt, was helemaal timide en onder de indruk.

Ik heb hem flink drooggewreven - ook 'buikie bloot'. Maar ooooo, wat was het een zielig hondekind. Daarna heeft hij wat gegeten en ging hij weer op de bank liggen. Dicht tegen Henk aan.

Er zijn een paar scenario's, maar dat hij in het Termunterzijldiep heeft gelegen, is duidelijk. Het meest aannemelijke is dat hij, toen het hekje nog niet open stond, geprobeerd heeft om om het hekje om via de wallekant in onze tuin te komen. Dat kan niet, want het hekje loopt door tot in het water (dankjewel Jeroen). Als hij toen in het water terecht is gekomen, heeft hij geprobeerd er bij ons in de tuin weer uit te komen, maar dat kan niet. Daarvoor is de wallekant te hoog.
Of hij is ergens een tuin ingelopen, waarna iemand de poort heeft dichtgedaan zodat hij alleen via het water weg kon komen.

Hij is in ieder geval weer terug.

Leave a comment »

Jurk

  08/22/15 10:52 am, by , Categories: Christa

Met twee bollen prachtig garen (Verloopgaren van Ria's Style) ben ik gaan haken. Het zou een top worden, het werd een jurk. Ik heb één bol gebruikt voor het voorpand en één voor het rugpand.

VoorkantAchterkant



Voor de onderrand gebruikte ik:
rand

Het kleine stukje linksboven heb ik niet gebruikt. Een waaier is 24 lossen breed. Begin met een ketting van lossen tot je de breedte hebt die je hebben wil (bovenwijdte gedeeld door twee en een beetje extra). Haak dan een rij van 1 losse, 1 stokje. Je hebt 12 van die hokjes nodig voor een waaier.


Als de onderrand af is, draai je het werk om, haakt nog een hokjesrand en gaat dan verder omhoog met het bladerpatroon. Beetje uitkienen, maar er kan ook precies één motief op 12 hokjes. Ik ben begonnen met twee stokjes, twee lossen, twee stokjes in het tweede hokje, dan drie lossen, drie stokjes in het vierde gaatje, drie lossen, drie stokjes in het derde gaatje, vier lossen, twee stokjes, twee lossen, twee stokjes in het vierde gaatje.

patroon pand

De panden zijn gewoon rechte lappen. Haak door tot je de gewenste hoogte hebt bereikt (toch makkelijker als je met het achterpand begint). Voor de achterkant heb ik een kleine halsuitsnijding gemaakt door het laatste motief niet in het midden te haken (twee motieven laten staan).
Voor de voorkant: de halsuitsnijding begint op dezelfde hoogte als het armsgat. Haak steeds een paar steken minder. Ik heb de eerste toeren wel doorgehaakt, net als aan de achterkant, maar dan in het midden alleen vasten gehaakt.

Leave a comment »

Exit hypofyse; enter meningeoom

  06/17/15 10:09 pm, by , Categories: Christa

Afgelopen vrijdag was ik bij de endocrinoloog voor de uitslag van de MRI-scan (zie blog: Wel of geen ADHD).

Goed: prolactinegehalte is na 30 jaar normaal en de hypofyse vertoont geen afwijkingen. Andere uitslagen (hormonen, schildklier) waren ook goed.

Minder goed, maar op de schaal van heel slecht misschien niet superslecht: bij de MRI-scan is een meningeonoom ontdekt. Ik heb het gezien, het zit bovenin mijn schedel, zo te zien ongeveer in het miden. Het is ongeveer zo groot als een knikker. Dat is voor meningeonomen klein. Meestal worden ze pas ontdekt als ze groter zijn en door hun maat merkbare problemen geven. Een meningeoom is normaal gesproken goedaardig. Maar als hij groter wordt en op de hersenen gaat drukken, kun je problemen krijgen. Voorzover ik weet heb ik geen verschijnselen.

Dit is ongeveer zoals ik me herinner, mooi rond knikkertje, zelfs nog kleiner dan dit balletje zilverpapier.

Endocrinologie zou de gegevens doorsturen naar neurologie in Delfzijl en daar krijg ik dan binnenkort een oproep van. Volgens de endocrinoloog raadde de radioloog aan om over een jaar een nieuwe MRI-scan te laten maken en te kijken of ie gegroeid is. De opties zijn: opereren of niets doen en om de paar maanden een MRI laten maken om te zien of de afmetingen veranderen en in de gaten houden of ik klachten krijg. Dat moet ik dus gaan bespreken met de neuroloog.

Inmiddels is het woensdag; drie werkdagen verder. Ik had vanmiddag een afspraak bij de huisarts. Nee, die had nog niks gehoord van het UMCG. Ik heb daarna het ziekenhuis in Delfzijl gebeld. Nee, die hadden nog niks gehoord. Vervolgens dus maar UMCG gebeld. Secretaresse van endocrinologie kon nog niks vinden van doorgestuurde gegevens. Wel de aantekening dat ze doorgestuurd moesten worden, maar niet dat ze doorgestuurd zijn. Ze ging het uitzoeken.

Ik heb die twee telefoontjes heel rustig gevoerd. Wel nadrukkelijk gezegd dat ik niet blij was dat de afdeling neurologie van Delfzicht nog niks wist. En dat ik niet blij ben met deze diagnose en dat ik graag op korte termijn een afspraak wil met neurologie.

Morgen de hele dag naar Zwolle, inclusief een kookworkshop Thais. Vrijdag t/m zondag naar Den Haag met Ton. Maandag is er geen post, maar als ik dinsdag nog niks gehoord heb, ga ik weer bellen. Ik vrees dat ik dan wat minder vriendelijk zal zijn. D'r zit verdomme wel een verdomde tumor in mijn kop.

Con heeft nu trouwens weer wondroos aan zijn hoofd. Tweede keer. Kon het natuurlijk niet hebben dat ik wat aan mijn hoofd heb en hij niet. Gelukkig doet de antibiotica wat hij moet doen. Anders heet dit blog binnenkort 6 voeten in een ziekenhuisbed.

Leave a comment »

Liesbreuk werd ooglapje

  05/28/15 02:23 pm, by , Categories: Christa

Gisteren was een drukke dag. Zwager Ton moest om kwart voor acht 's morgens in Delfzijl in het ziekenhuis zijn om geholpen te worden aan (van) een dubbele liesbreuk. En net als de vorige keer met zijn voet had ik beloofd bij hem te blijven tot hij onder zeil was en er ook weer te zijn als hij bij kwam. Deze keer hadden we echter een logistiek probleempje: ik moest zelf om vier uur in het ziekenhuis in Winschoten zijn om een wratje uit mijn ooghoek weg te laten halen.
Voor de operatie mocht ik helemaal mee de OK in (ik had een ketelpak aan, voor het eerst een 'one size fits all' dat mij ook paste!). Daarna zit je een tijdje te wachten tot hij terug is in de uitslaapkamer. Daar mocht ik ook weer bij hem zitten. Normaal is het al een slaapkop en dat was nu niet anders. "Ton, wordt eens een beetje wakker!" "Meneer van der Ham, bent u alweer bij ons?". Maar Ton snurkte door. En de man in het bed aan de andere kant ook. De verpleegsters lachten zich rot, ik zei alleen maar: ik ben het gewend. Heb maar niet verteld van zes voeten in een ledikant en aan weerskanten mannen die snurken.

Toen hij bij kwam was het eerste wat hij deed in zijn rechteroog wrijven en klagen over pijn in zijn ogen. We mochten snel terug naar de afdeling en daar kon ik zijn ogen een beetje spoelen en deppen met een washandje met koud water. Helpt dat? Nee, niet echt. Hm. Na een paar keer en een paar uur diezelfde reactie kwamen de afdelingsverpleegster en ik er achter dat het eigenlijk alleen om het rechteroog ging. Dat stelde me enigszins gerust want ik begon me zorgen te maken om een allergische reactie! Nu klaagde hij over een brandende, stekende pijn in één oog. Dan denk ik al gauw aan een hoornvliesbeschadiging (een lasoog). Dat kon zijn omdat hij te fanatiek gewreven had in zijn oog of dat er ergens een vuiltje in zijn oog was gekomen.

Intussen moest ik naar mijn eigen ziekenhuis en kwam Con bij Ton 'de wacht houden'. Mijn oogoperatie duurde nog geen tien minuten en mijn ooglapje mocht er 's avonds al weer af. Ik voel er nu nog maar weinig van. Het is gevoelig, het trekt een beetje, het is wat gezwollen, maar het valt reuze mee.

Tons oog bleef echter hardnekkig pijn doen. Dwars door de pijnstillers heen, dus als we na het eten samen nog even in het ziekenhuis zijn, vertel ik dat hij weer extra pijnstillers moet hebben voor zijn oog en dat ik er graag een dokter bij wil hebben, want dat het niet in orde is. "Maar hij ligt hier niet voor zijn oog". "Nee, maar hij had nergens last van toen ik hem vanochtend naar de OK bracht, dus het is hier ontstaan en ik vind dat jullie er dan toch echt iets aan moeten doen". Ik vertelde ze van mijn vermoeden van hoornvliesbeschadiging. Hoeveel pijn dat doet gedurende precies 72 uur en hoe je die drie dagen niet kan geloven dat het echt na die 72 uur over is!
Bonuspunten voor mij overigens. Ik bleef rustig, ging stevig op mijn strepen staan (met ooglapje voor over een hoornvlies oreren, ik kan dat). Ik kreeg geen paniekaanval, werd niet driftig en ik ben ook niet vast begonnen met de (geplande) afbraak van Delfzicht.

Het hielp. Toen we thuis waren kreeg ik een telefoontje. De arts-assistent was geweest en had met een lampje in Tons oog gekeken en niks gezien (nee, meestal is er niks te zien) en hij had een zalfje in zijn oog gekregen.

Vanochtend is Con weer naar het ziekenhuis gegaan en daar was het wachten op de inmiddels gewaarschuwde oogarts. Die verdoofde het oog om er goed in te kunnen kijken en kwam tot dezelfde conclusie als ik: hoornvliesbeschadiging. Oorzaak: uitdroging tijdens de operatie.

En dat had dus voorkomen kunnen worden door hem een beetje zalf in zijn ogen te geven vóór de operatie. Ik ga ze dat wel vertellen, want dit is heel jammer.

Hij is weer thuis. Met flink zalf en een afgeplakt oog. En zijn ooglapje moet wel blijven zitten tot morgenochtend. Als ik het goed inschat zal de pijn zaterdagochtend rond een uur of elf over zijn. Hoewel de zalf die het verzacht, het genezingsproces enigszins kan vertragen.

Ton Eenoog
Leave a comment »

Wel of geen ADHD?

  05/26/15 02:11 pm, by , Categories: Christa

Een jaar of 15 geleden heb ik de diagnose ADHD gekregen. Het meest in het oog lopende probleem dat ik daarvan had/heb is mijn opvliegendheid. Ja, het chaotische in mijn hoofd, in mijn huis, dat ook. Maar daar heb ik mee leren leven. De paniekaanvallen en het korte lontje kreeg ik niet onder controle. Totdat ik een jaar of zeven geleden een antidepressief middel ging slikken. Toen ging het een heel stuk beter.

Van de zomer ben ik begonnen met lezen in het boek "Kleine Vulkaantjes". Ik was benieuwd wat er gezegd werd over de problemen en of er misschien tips in stonden om mijn eigen vulkaangedrag aan te pakken.

Een van de oorzaken (dé oorzaak) die genoemd wordt zijn hechtingsproblemen. En dat lijkt me nou veel aannemelijker dan ADHD (ik stel geen diagnose, ik kijk alleen naar mijn eigen verleden). Ik heb de eerste drie maanden van mijn leven in de couveuse gelegen en toen ik daarna een maand thuis was, moest ik terug naar het ziekenhuis voor een half jaar met dauwworm - een huiduitslag die vaak in verband gebracht wordt met astma, een probleem waarmee ik later ook gekampt heb.

Uiteraard staat er in het boek een lijstje met kenmerken. Dat vind ik nu niet terug direct online, maar ik herkende er vijftien van de vijfentwintig. Zeven was genoeg geweest.

Ik vond nu dit lijstje in een scriptie over hechtingsproblemen (gevolgen bij volwassenen een pdf) en ik herken ze allemaal (en dat is schokkend):

• Zich eenzaam, geïsoleerd voelen, gemis aan verbondenheid.
• Geen hulp kunnen vragen, noch aanvaarden.
• Geen vriendschappen kunnen aangaan of in stand houden. (dit gaat redelijk, maar ik ben er niet heel goed in)
• Geen lichamelijke of emotionele reactie op de omgeving, geen contact met eigen lichaam. (dissociatie) (dit is intussen met veel oefenen opgelost)
• Angstgevoelens
• Woede: angst voor eigen woede, blijven steken in woede.
• Emotioneel overreageren als reactie op het nooit erkend zijn in eigen gevoelens .“Als ik harder roep zullen ze me misschien wel ooit eens serieus nemen” met het omgekeerde resultaat.
• Voor anderen zorgen (parentificatie).
• Alleen negatieve dingen komen binnen, positieve ervaringen worden niet opgenomen.
• Counterfobisch gedrag: opzoeken van gevaar en uitlokken van agressie.
• Te grote openheid.
• Problemen betreffende grenzen, zowel begrensd worden als eigen grenzen niet kennen.
• Somatisatie (Lichamelijke klachten of aandoeningen waarbij de patiënt zelf een psychische oorzaak uitsluit, daarvan niet wil weten en/of die hevig ontkent.
• Moeite met het reguleren van afstand en nabijheid ten opzichte van de ander
• Extra kwetsbaarheid met betrekking tot verlies
• Versterkte bindingsangst
• Schijnautonomie, in wezen omdat men zich niet durft toe te vertrouwen aan de ander
• Veel geld uitgeven
• Gebrekkige ontwikkeling van het inlevend vermogen en het vermogen tot reflectie (dit kom ik elders juist tegengesteld tegen: hoogsensitief - ik geloof niet dat ik dit punt herken als gebrekkig)
• Moeite met omgaan met kritiek


Een indrukwekkende lijst. En veel aannemelijker dan ADHD, hoewel veel klachten overeen komen. De chaos zie ik hier niet, zag ik wel in die andere lijst.


Maar er is nog iets anders.
Al sinds mijn dertigste (en vermoedelijk al veel eerder), heb ik een afwijking aan mijn hypofyse. Ik heb hyperprolactinemie.
En je weet hoe het is met ADHD hé? Je hebt het als je aan een aantal kenmerken voldoet, die tezamen vallen onder de noemer ADHD, EN als je geen andere (fysieke) aandoeningen hebt die verantwoordelijk kunnen zijn voor die verschijnselen.

En wat is het lijstje bij hypofyse-aandoeningen?
Bij te hoog prolactinegehalte:

• door het hoge prolactinegehalte gaan de borsten soms melk afscheiden
• het uitblijven of onregelmatig worden van de menstruatie
• mogelijke onvruchtbaarheid
• minder zin om te vrijen (minder libido).
• doordat de eierstokken minder oestrogeen aanmaken kan osteoporose (botontkalking) ontstaan
• veel vrouwen krijgen last van neerslachtigheid en/of geïrriteerdheid
• door een tekort aan vrouwelijke geslachtshormonen neemt het risico op hart en vaatziekten mogelijk toe.
• Hoofdpijn (niet per se, maar de hypofyse kan op de oogzenuw drukken)
• Problemen met zien (alweer, niet per se, maar via de oogzenuw kunnen problemen ontstaan)
• Uitval van andere hormonen
• Vermoeidheid
• Emoties
Wanneer de hormoonhuishouding verstoord is, raakt ook het gevoelsleven ontregeld. Mensen kunnen erg emotioneel worden, of snel aangebrand, het 'korte lontje'. Mensen kunnen hier vaak niets aan doen en hebben het zelf vaak niet in de gaten. Voor de omgeving is het wel merkbaar. Iemand is anders, onredelijker, sentimenteler, moeilijker om mee te leven dan vroeger.
• Veel mensen met een hypofyseaandoening worstelen met depressieve gevoelens en stemmingswisselingen.

Mijn prolactinegehalte was de laatste dertig jaar tussen de twee en de tien keer zo hoog als het zou moeten zijn. Ik was niet onder behandeling bij een specialist. De medicijnen die er zijn, onderdrukken de verschijnselen maar doen niets aan de kwaal: het prolactinoom. Eens per jaar liet ik mijn prolactinegehalte meten, en om het jaar werd er een blikveldbepaling gemaakt bij de oogarts. Nu ben ik toch maar weer eens naar een endocrinoloog gegaan. Want het rijtje van hierboven, daar werd zo'n twintig, dertig jaar geleden niet over gesproken. Libidoverlies? Mevrouw, vrouwen hebben geen libido laat staan dat ze het kunnen verliezen...

Nu ik bij de endocrinoloog ben, was mijn prolactinegehalte overigens voor het eerst in dertig jaar normaal. Tuurlijk. Ik heb intussen een MRI-scan gehad van mijn hoofd (wat een herrie!!!!) en de gegevens van de oogarts zijn ook doorgestuurd naar de endocrinoloog. Ben benieuwd wat er verder uitkomt.

Maar ADHD? Neeeee... ik geloof daar niet meer zo erg in.

1 comment »

Buikpijn

  05/23/15 09:46 am, by , Categories: Christa

(Inleiding: Sinds 1 april woont mijn zwager Ton bij ons. Ton is licht meervoudig beperkt. Van zijn 20e tot nu heeft hij eerst in een gezinsvervangend tehuis gewoond en later in een soort beschermde woonomgeving. Met alle veranderingen in de zorg en onze verhuizing naar Groningen heeft hij er voor gekozen om bij ons te wonen.)

Om kwart voor zeven stond Ton aan ons bed "Con, ik heb heel erg pijn in mijn buik". Dan gaan er gelijk wat alarmbellen rinkelen, want hij heeft twee enorme liesbreuken, waaraan hij aanstaande woensdag geholpen gaat worden. Vermoedelijk ontstaan door de verhuizing. Hij had er tot nu toe geen last van, maar ze moeten wel geopereerd worden, want hij zou er last van kunnen krijgen. Is dat dan nu toch het geval?

Hij ligt op de bank. Ik vraag waar de pijn zit, hij wijst aan: midden boven, in de buurt van zijn navel. Krampen, stekende pijn. Hij heeft wel geplast, maar nog geen ontlasting gehad. Als ik op zijn buik duw, doet dat zeer.

Mede gezien de liesbreuken bel ik de weekenddienst. Volgt een uitgebreid vraag- en antwoordspelletje, met aan het eind de vraag: "Wat verwacht u dat wij voor u kunnen betekenen".

Duh...

Gelukkig kwam er binnen het half uur een huisarts, die ons gerust kon stellen: het lijkt inderdaad gewoon op darmkrampen en als er ontlasting komt, dan zal het wel beteren. Het heeft niets te maken met de liesbreuken en mocht het erger worden mag ik weer bellen.

Ton knapt zienderogen op van deze geruststellende woorden (en ik ook). Een paar kopjes thee, een warme hittpit op zijn buik en een toiletgang met wat ontlasting later zegt hij: "jullie mogen wel naar bed hoor als je wilt". Ik zeg: "Jij ook hoor!". Dat doet hij.

Leave a comment »

Een rustige treinreis

  11/26/13 10:39 am, by , Categories: Christa

Ik stapte als een van de eersten in in Amersfoort in een stiltecoupé, maar de trein liep snel vol. Aan de andere kant van het gangpad zaten twee vrouwen, druk pratend. Daarachter twee tienermeisjes, ook druk pratend.
Zo min mogelijk aanvallend vroeg ik aan de dames naast me of ze wisten dat ze in een stiltecoupé zaten.
Wat dat moest?
Dat betekent dat je niet mag praten.
Zegt wie? Die achter ons praten ook!
Ja, daar ga ik ook aan zeggen dat dit een stiltecoupé is.
Nee, die dames wisten het ook niet, maar nu wel.
Naast me wordt commentaar geleverd. Ik zeg ze dat er een hele trein is waar ze wel mogen praten, maar dat dit nou eenmaal een stiltecoupé is.
Jij hebt niet mijn kaartje betaald toch?
Nee.
Dan bepaal jij niet waar ik zit!

Het is een tijdje stil. De meisjes fluisteren af en toe iets. De conducteur komt langs en ik vraag me af of ik hem zal inschakelen, maar omdat het op dat moment rustig is, zie ik daarvan af. Maar wat later is het toch weer mis. Ondanks mijn oortjes en mijn eigen geluid hoor ik gepraat aan de overkant. Vanaf dat moment weet ik het niet meer helemaal omdat dan de paniek toeslaat. Ik weet dat ik een keer heel hard heb zitten zingen en ook dat ik geschreeuwd heb of ze d'r bek wilden houden en dat dit een stiltecoupé was.

Volgens de overkant ben ik idioot.
Ja dat klopt, maar daar kan ik niks aan doen. Jullie kunnen wel je mond houden of ergens anders gaan zitten.
Ik vraag ze of als de meisje van de brug springen zij er achteraan springen. Ja is het antwoord en ik zeg: dan zal ik jullie een duwtje na geven.

De conducteur komt langs en ik vraag hem, niet zachtjes, of hij de vier dames het concept van een stiltecoupé wil uitleggen.
Er ontstaat een hele discussie natuurlijk. Voor de overkant ben ik de gebeten hond. Maar ik ben echt zo vriendelijk mogelijk begonnen. Want ik weet hoe er op zulke vragen gereageerd wordt.
De conducteur vertrekt weer. De meisjes zijn intussen verhuisd of uitgestapt. De dames grommen nog wat na. Dan gaat een man verderop in de coupé uitgebreid zitten telefoneren.Uiteraard vertel ik hem dat telefoneren hier ook niet mag, maar hij wijst alleen maar op zijn voorhoofd.
Intussen ben ik bijna aan het eind van al mijn emoties (ja ik weet het, ik reageer nou eenmaal veel te heftig). Ik zit te beven en te shaken en kan nog met moeite voorkomen dat ik in huilen uitbarst.

De conducteur komt terug en vraagt of het nog goed gaat. Nee, zeg ik, want die man daar heeft intussen ook nog een telefoongesprek gevoerd.

Behalve de vier aan de overkant en ik zitten er nog minstens acht of tien mensen in deze coupé. Maar niemand bemoeit zich ermee of helpt me (ook niet in het begin). Laat dat gekke wijf de kastanjes maar uit het vuur halen.

We zijn in Den Haag. Ik wacht tot iedereen is uitgestapt. De conducteur loopt met me mee richting uitgang en we praten wat over het voorval. Een volgende keer zal ik direct de conducteur waarschuwen. Hij kan dan een waarschuwing geven en bij herhaling zelfs een boete uitdelen. Dat is waarschijnlijk een betere strategie.

Morgen eerste klas terug. Maar dat is geen garantie op een rustige treinreis. Helaas.

1 comment »

::

In het AD van 13 maart 2010 stond een uitgebreid artikel over polyamorie van Yoeke Nagel met daarbij een interview met ons.
En een artikel in de Impulsief van mei 2010

6 voeten in een ledikant is het blog van drie mensen: Con, Christa en Henk. Sinds een paar jaar wonen we in Nieuwolda, halverwege Winschoten en Delfzijl. Het 6-voeten-ledikant is geen standaardbed en ons leven verloopt ook niet altijd via standaardpaden. Daarover schrijven we in dit blog. Als je denkt dat je daar moeite mee hebt, moet je dit blog misschien maar niet lezen.

Poldergekwetter

Geschreven door:

Search

  XML Feeds

powered by b2evolution CMS
 

©2024 by admin

Contact | Help | Blog skin by Asevo | blog software | web hosting